Zoals ik onlangs stelde blijk ik verslaafd aan cijfertjes. Een euvel dat mijns inziens dringend verholpen moest worden. En zo geschiedde.
Met wat in de buurt rondslingerend papierwerk ben ik aan de slag gegaan om de tablatuur te verdoezelen. Fijn zo, maar wel buiten het feit gerekend dat een enveloppe veel groter is dan een schamel streepje tablatuur. Dat wordt dus reepjes papier knippen wanneer ik me een keer verveel. Niet dus. 't Is dat Tipp-ex zo'n plekken maakt he.
Toen ik met mijn gemaskeerde tablatuur begon te spelen merkte ik wel onmiddellijk dat ik veel meer haper en twijfel. Alleen op de notenbalken aangewezen zijn is echt wennen, maar het dwingt me wel veel meer om... wel ja... de noten te lezen. En te luisteren. En intuïtief de juiste knop in te drukken. En even intuïtief wat te schuiven totdat ik de juiste knop gevonden heb :-)
Volgende stap: het boek dichtklappen en gewoon op het gehoor spelen? Een groot struikelblok voor mij, dat weet ik, maar misschien moet ik de gelegenheid maar aangrijpen en dat gewoon dóen. Mijn buren horen mij toch niet. Zeggen ze.
Daarom, bij deze: Iwein, kom uw boek maar terug halen jong, ik heb het nier meer nodig!
Of nee, wacht... nog een paar pagina's. En dan... ja, dan lukt het zeker. Nog even, nog even :-)
0 Comments