Die eerste lentedagen, het doet wat met een mens. Het lijf ontwaakt uit een soortement wintermodus en moet terug wennen aan het fellere daglicht. En ook al was er niet echt sprake van een strenge winter, toch zijn temperaturen boven de 15 graden opeens warm. Enfin, niks nieuws dus, zo gaat dat nu eenmaal met seizoenen. Maar typisch voor zo'n dagen is dat ik opeens teruggekatapulteerd wordt naar een bepaald tijdsvak, toen de omstandigheden quasi hetzelfde waren. Maar toch ook weer anders.
Deze keer moest ik opeens heel hard terugdenken aan de lente van 2007. Ik zat in mijn laatste jaar en moest een thesis schrijven, maar ik wist niet goed hoe dat moest. Ik zat alleen op mijn piepkleine kot en had het daar op mijn belachelijke 9 vierkante meter eigenlijk geweldig hard naar mijn zin. Na al een half academiejaar gespendeerd te hebben aan alles behalve thesisschrijven begon het echt wel wat te dringen. En net toen begon de zon te schijnen. Dju toch :-)
We wilden allemaal naar buiten, om samen te studeren en onszelf wijs te maken dat de zon effectief zou helpen om er alvast een stuk literatuurstudie tegenaan te kletsen. Om daarna, uiteraard, heel snel en geheel voorspelbaar, voor de rest van de namiddag op een terras met witte wijn te belanden. En om uitstapjes te maken met dat fantastische lief, dat er vandaag gelukkig nog steeds is. Oh, heerlijke tijden.
En nu? Zit ik opnieuw een soortement thesis te schrijven in een klein kamertje in de zon. En opnieuw wil ik naar buiten, en wijn drinken en uitstapjes maken. Maar deze keer haalt de zelfdiscipline net de overhand, en aanvaard ik dat binnenblijven de meest verstandige optie is. Tussendoor lees ik wat werkjes na van een nieuwe generatie thesisstudenten, en stel ik vast dat ik lang niet de enige was die niet wist hoe er aan te beginnen. En, o bekentenis, die vaak nog altijd niet goed weet hoe het moet en intussen gewoon lekker voortploetert. Gewoon, omdat ik graag geloof dat het uiteindelijk wel goed komt.
 |
| © b[IS]art |
En nu? Zit ik opnieuw een soortement thesis te schrijven in een klein kamertje in de zon. En opnieuw wil ik naar buiten, en wijn drinken en uitstapjes maken. Maar deze keer haalt de zelfdiscipline net de overhand, en aanvaard ik dat binnenblijven de meest verstandige optie is. Tussendoor lees ik wat werkjes na van een nieuwe generatie thesisstudenten, en stel ik vast dat ik lang niet de enige was die niet wist hoe er aan te beginnen. En, o bekentenis, die vaak nog altijd niet goed weet hoe het moet en intussen gewoon lekker voortploetert. Gewoon, omdat ik graag geloof dat het uiteindelijk wel goed komt.
De tijd staat niet stil, maar soms zie je 't allemaal nog haarscherp voor je. En hoor je er met Sam's Town van The Killers zelfs de juiste soundtrack bij. Want hee, 2007 is nog niet zó lang geleden, toch? Slik. Intussen heb ik die grote stad, die toen mijn speeltuin was, wel ingeruild voor een klein provincienest, waar ik gelukkig nog steeds een Grote Markt op wandelafstand heb. En tegelijk ook mijn voeten kan neerpoten in een tuin, wat op vroege lentedagen overigens een aanrader is. En die grote stad? Die is er nog steeds, als vertrouwd toevluchtsoord voor een occasioneel horecabezoek of andere wilde uitspatting. Gelukkig maar. A propos, weet iemand hoe je onkruid moet wieden?
0 Comments