Een van de eerste dingen die me opvielen aan Facebook was, toen ik een paar jaar geleden vriendjes werd met al mijn oud-klasgenootjes, dat iedereen ten prooi viel aan het onvermijdelijke 'getagd worden in oude klasfoto's'. Dat levert boeiende, maar veelal ook gênante momenten op, wanneer bijvoorbeeld je recentere kennissen opeens geconfronteerd worden met je vroegere paardenstaart, bloemenkleed of wat dan ook, en omdat de personen op de foto meestal spontaan vervallen in 'oooooooohs' en 'aaaaaaaaahs' en alle mogelijk varianten op 'waar is de tijd?' en 'amai, wij zagen er raar uit'.
Maar, ik beken, wanneer ik andermans oude foto's zie wil ook ik direct op zoek naar de kennis in kwestie, om te checken of ik hem of haar makkelijk kan terugvinden zonder eerst te moeten spieken in het bijhorende namenlijstje. Meestal blijk ik er gigantisch naast te zitten, wat ik doorgaans als een goed teken beschouw.
Daarom, als lichte vorm van zelfkastijding: een foto waar uw dienaar lustig in figureert, uit het fleurige tijdperk genaamd 'jaren negentig'. U mag zelf raden waar die dekselse Julie zich zou kunnen schuilhouden. Weet vooral dat ze heel blij is om niet meer voor dergelijke dingen te moeten poseren.
En om dit rondje zelfrelativering helemaal af te maken: ik wéét dat ik niet kan parkeren. Nu niet, vroeger niet, nooit niet :-)
De wijsheid komt met de jaren? Ge moogt gerust zijn!
2 Comments