Julie is haar leven aan het beteren, ze neemt sinds enige tijd af en toe de trein. Wat haar vanaf heden tot parttime-ecozondaar maakt, hee hoo. De weg naar groenigheid en bloemenperkjes vol madeliefjes is er echter eentje vol bochten en tegenwind, maar kom, we werken eraan. En da's al goed, denk ik dan. En beter voor mijn portemonnee. En voor mijn timing (de trein wacht níet, tenzij ie vertraging heeft natuurlijk). En voor mijn literaire ontwikkeling (boeken lezen hoera).
Natuurlijk ga ik niet ontkennen dat ik een verwarmde wagen met comfortabele zetel, waar niemand in mijn oor jengelt en ik kan luisteren naar wat ík wil, zeer aangenaam vind, maar in tijden van BAM-tracés en kaarten vol fijn stof mag het gezond verstand en de bekommernis om de leefwereld al eens de bovenhand halen. Goed bezig? Goed bezig!
Positieve kanten aan de trein? On board entertainment, in de vorm van mensen kijken. Gek hoeveel vreemde sujetten er op deze aardkloot rondlopen, nog gekker hoe die altijd allemaal in mijn coupé lijken te zitten en allergekst hoe die steeds met z'n allen aan mijn halte willen afstappen (toch een foute stad gekozen om mij te vestigen?). Nee, toeval bestaat niet.
Typisch vrijdag (mijn referentiedag voor dit stukje) is dan weer het overaanbod aan slungelige studenten met rugzakken en trolleys die hun weekenduittocht naar de heimat aanvangen, om op zondagavond met diezelfde uitrusting plus een zakske vol gevulde tupperwarepottekes terug naar het studentennest te keren. Blij dat ik dat niet meer moet doen zeg, kampioen als ik ben in het bedrijven van de leuze 'een lichaam dat in rust is, wil in rust blijven'. En dat in beide reisrichtingen, altijd feest.
Inmiddels hou ik me op zondagavond veel vaker onledig met eens goed te gaan eten in een studentenstad. Je hebt de restaurants - op een paar gelijkgestemde zielen na - quasi voor jou alleen, en op de achtergrond hoor je ongeveer om het half uur het almaar luider wordende getakketakketak van een roedel trolleys die zich een weg richting binnenstad baant. Op dat moment wat achteroverleunen in je stoel, nog eens van je wijn nippen en een vers stukje pizza aansnijden,... aaaaaah, zalig!
Maar het allerzaligste? Treinreizen net na de avondspits. De ijverige werkmens zit al lang bij vrouw en kind, en de lallende avondmens moet nog aan z'n activiteit beginnen. Dát moment, waarop je voldaan wegzakt in het treinzeteltje, blij dat de deadline gehaald is en het weekend voor de deur staat, het moment waarop je een muziekje opzet en geniet van jouw privé-coupé. Stipt en stil. Heerlijk.
0 Comments