Ik was van plan om 2017 tot het Jaar van de Ovenhapjes uit te roepen, naar analogie met 2016 dat ik na een heerlijk absurde discussie met mijn neven en nichten op nieuwjaarsdag bombardeerde tot Jaar van de Lychee. De reden hoef je niet ver te zoeken, vermits ik me samen met mijn feestgezelschap op 31 december een indigestie at in een overvloed aan ovenhapjes, terwijl de uit 4 rijkelijke gangen bestaande rijsttafel van de meeneemchinees nog ongeopend in de verpakking zat. Je kan wel raden dat ik er niet mee inzat om op 1 januari gewoon wat sandwichkes te eten.
De boosdoeners ;-) |
Maar... de plannen zijn gewijzigd. En wel hierom:
We schrijven midden december. Ik ben net terug van een weekje vakantie en probeer weer bij te benen met het strakke werkritme waarin het bedrijf in december voortraast, om al snel vast te stellen dat ik het overzicht compleet aan het verliezen ben. Ik beweeg me op een mechanische manier door de dagen met een flinke portie mist in mijn hoofd, besef niet dat ik een pak beschimmelde kaas in mijn winkelmandje gooi, weet niet meer waar ik mijn auto parkeerde bij de supermarkt en zit 's avonds glazig voor me uit te staren in een gekke combinatie van gejaagdheid en futloosheid.