Hoe zou het nog met Julie en haar accordeon zitten? Wel...
Hier en daar wat vorderingen. Gestaag. Maar we duwen en trekken dapper verder. Want op een accordeon kan je dan wel serieus wat fouten spelen (op dat vlak ben ik stilaan expert), zo vals als een valse noot op een doedelzak zal het nooit klinken. Hoera voor mezelf en mijn huisgenoten!
O ja, honden beginnen te janken als ik speel. Is dat normaal?
Verder besef ik opnieuw hoe leuk het is om iets te leren. Die verwondering wanneer het begint te lukken, die bij momenten zelfs plaatsmaakt voor oprechte blijheid. Wanneer je al lang hetzelfde instrument bespeelt durf je dat al wel eens vergeten. Dan kijk je enkel naar de dingen die je nog altijd niet goed kan, maar vergeet je de weg die je in de loop der jaren hebt afgelegd. Ik bedoel maar, een zak onder uw arm klemmen, die opblazen en daar dan nog eens klank uitkrijgen: hoe geweldig is dat eigenlijk?
Maar dus, accordeon zou ik leren. Om u ervan te overtuigen dat ik het ding op z'n minst al een aantal keer ter hand heb genomen geef ik u twee audiofragmenten ter bewijs. Nee, beelden gun ik u nog niet :-)
Bij deze: zie mij hier eens gaan met mijn vorderingen! Eigenlijk vooral mechanisch beginnersgeluk, maar bon, er komt toch klank uit.
Op naar de volgende bladzijde!
3 Comments