Julie nam zich voor nog 'ns flink accordeon te gaan oefenen. En toen gebeurde dit:
Pets, boem, een doedelzak op haar weg! Oh nee, wat nu gezongen?
U raadt het al: accordeon aan de kant geschoven en gauw dit vergeten pareltje in de armen gesloten. Een blij weerzien, toch wel ja. Even geen gepuzzel met tablatuur of met links/rechts/trekken/duwen, wel een gezapig terugvallen op parate kennis. Gewoon vingers in aanslag en blazen maar!
En net nu ik u nog een mooi audiofragment geprepareerd had blijkt dat dit forum geen grote bestanden aankan. Ach ja, jammer, dan niet. U zal zich die hemelse klanken zelf moeten inbeelden. Misschien maar beter zo :-)
Schitterende uitvinding, dat thuiswerken.
Niemand die komt storen, geen treinvertragingen en massa's
lekkere koffie. Meteen ook de perfecte gelegenheid om het vestimentair eens helemaal te laten hangen. En verborgen koeienvellen (mét apart kersenpitkussencompartiment) uit de kast te halen.
Ja jong, ge moet mij hier eens zien gaan: de ideeën knallen in het rond, de verslagen vliegen de deur uit! Kaboem en al!
En verse accordeon-update, speciaal voor u!
Indien u er aan zou twijfelen: Julie oefent naarstig verder op haar instrument, zoveel is zeker. Tenminste, als ze niet aan 't werk, onderweg of duizend-en-één andere dingen tegelijk aan 't doen is. Maar dat is geen argument, want iedereen heeft het druk. Tijd maken jong, dat is het!
En af en toe lukt dat aardig. Soms zelfs in die mate dat ik het instrument even ter hand neem wanneer ik het met - ik zeg maar wat - een volle wasmand in mijn handen passeer. Op zo'n momenten vliegt die wasmand al wel eens aan de kant om plaats te ruimen voor wat snel muzikaal vertier. 't Is dat ge uw prioriteiten juist moet kiezen, niewaar?
Toch merk ik dat ik een behoorlijk luie speler ben. Niet zozeer qua aantal uren oefentijd (getuige de verlaten wasmand, ze staat daar ocharm nog altijd in haar hoek), maar wel qua drang om het beste uit mezelf te puren. Dat klinkt zeer zweverig en weldoordacht, maar eigenlijk bedoel ik vooral dat ik verslaafd ben geraakt aan die tablatuur met lijntjes en nummertjes. De notenbalken zweven er wat eenzaam bij, ik gun ze vaak geen blik waardig. Arme notenbalken. En arme wasmand, dat ook natuurlijk.
De verleiding is zo groot om me op die eenvoudige muzieknotatie te concentreren (en ondertussen wel te luisteren naar wat ik speel, al een geluk), dat ik eigenlijk helemaal niet weet wát ik precies aan het spelen ben. Laat staan dat ik zou kunnen aanwijzen achter welke knop er een sol ligt. Keer op keer neem ik mezelf voor om opnieuw op bladzijde 1 te beginnen en alle nummertjesbalken af te plakken, maar helaas, dat is het punt waar de luiheid wint. Nooit gedacht dat ik een cijferverslaving zou kweken, maar kijk, het wonder is bij deze toch geschied.
Dus eindig ik mijn verhaal met volgende oproep: accordeonspelers te velde die ook met deze vorm van blindheid kampen, verenig u en maak me uw tips en suggesties over! Uw dienaar zal u eeuwig dankbaar zijn. Of toch minstens totdat ze noten kan lezen :-)
Nu Julies standplaats in Tienen ligt was het slechts een kwestie van tijd voor ze een uitstapje over de provinciegrens zou maken. Want ja, die is eigenlijk belachelijk dichtbij. Dus zette Julie koers richting Sint-Truiden, voor een avondwandeling met sfeerverlichting.
Sint-Truiden by lights, noemen ze dat daar dan.
Het concept? Men neme een handvol monumenten en gebouwen, men zette er wat feeërieke spots op, men voorziet wegwijzertjes langs het parcours, en voilà, wandelen maar!
Niet genoeg? Wel, ze hebben er ook een
arrangement dat wat lekkernijen langs de route voorziet. En een verklede gids met pruik, die met veel moeite en ook wel wat enthousiasme een begijntje probeert neer te zetten. Ach ja, met een lokaal biertje in de hand is dat eigenlijk allemaal best te verteren.
En zo doolde Julie des avonds rond in de straten van Sint-Truiden, langs parken, kerken en torens. Kijkt u maar even mee.
Zoals u merkt was het er best warm voor de tijd van het jaar. Of zou dat aan het warme bloed van die Limburgers liggen? Julie dacht er verder niet te veel bij na, ledigde haar glas en wendde haar wagen terug richting Brabant. Van verdwalen kwam er gelukkig niet veel in huis, Julie rook namelijk al van heinde en verre haar stal. Ah, die dekselse sugar town toch.
Wilt u ook gaan kijken?
Sint-Truiden by lights
Elke vrijdag, zaterdag en zondag vanaf zonsondergang
Nog tot 23 november
Meer info: toerisme Sint-Truiden
In de reeks 'waar gaan we deze keer eten?' testte Julie voor u, geheel vrijwillig en vol plezier,
Spijshuis Dieu in Tienen. 'Tienen, kunt ge daar wel goed eten?' hoor ik u bedenkelijk opperen. Het zal wel zijn menschen, en nog delicieus ook!
Dieu bevindt zich in het centrum, op wandelafstand van de Grote Markt en de kazernes ('s avonds kunt ge daar gratis parkeren, 't is maar dat ge 't weet). Dit gezellige restaurant was ooit een winkelpand, wat nog duidelijk te merken is aan de inrichting (toonbank! houten lambrisering! kassa!). Authentiek en al, Julie vindt dat tof.
Wat valt er zoal te bikken bij Spijshuis Dieu? Vanalles, want de kaart wisselt om de paar weken. Een aantal klassiekers zoals lasagne, steak en garnaalkroketten blijft altijd behouden, maar voor de rest kan het alle kanten uit. Zij het met één constante: 't is altijd lekker! Zo speelde ik er de ene keer ravioli met kikkerbillenvulling naar binnen, de andere keer cannelloni met scampi, citroengras, tomaat en parmezaan. Op het eerste zicht misschien wat vreemde combinaties, maar eigenlijk gewoon het beste van alle werelden samen. Dat in combinatie met meneer of mevrouw Dieu die geen schrik heeft van een flinke draai aan de pepermolen, en u weet dat uw dienaar helemaal content is. Jawel, Dieu = God.
Vallen er dan geen minpunten te noteren bij dit hemelse oord? Een aantal, maar die zijn veeleer te klasseren onder de noemer 'luxeproblemen'. Het gehele aanbod op de kaart is zo lekker dat u eens helemaal laten gaan, van huisgemaakte bitterballen tot aan tafel gebrande crème brûlée, hier echt niet moeilijk is. Wat zich helaas in de portemonnee laat voelen, want heel dat lijstje tikt al gauw aardig aan. Daarnaast is de eetruimte er zeer klein (dat heb je dan met oude winkels), waardoor op voorhand reserveren een must is.
Dankzij al z'n goede zorgen is Spijshuis Dieu dus een beetje slachtoffer van zijn eigen succes, wat zich gelukkig allerminst laat merken in de bediening of op de borden. Slechts één conclusie kan ik daar uit trekken: meer van dat in Tienen, en wel snel!
Spijshuis Dieu
Minderbroedersstraat 10
3300 Tienen
016/76.03.85
Hoe zou het nog met Julie en haar accordeon zitten? Wel...
Hier en daar wat vorderingen. Gestaag. Maar we duwen en trekken dapper verder. Want op een accordeon kan je dan wel serieus wat fouten spelen (op dat vlak ben ik stilaan expert), zo vals als een valse noot op een doedelzak zal het nooit klinken. Hoera voor mezelf en mijn huisgenoten!
O ja, honden beginnen te janken als ik speel. Is dat normaal?
Verder besef ik opnieuw hoe leuk het is om iets te leren. Die verwondering wanneer het begint te lukken, die bij momenten zelfs plaatsmaakt voor oprechte blijheid. Wanneer je al lang hetzelfde instrument bespeelt durf je dat al wel eens vergeten. Dan kijk je enkel naar de dingen die je nog altijd niet goed kan, maar vergeet je de weg die je in de loop der jaren hebt afgelegd. Ik bedoel maar, een zak onder uw arm klemmen, die opblazen en daar dan nog eens klank uitkrijgen: hoe geweldig is dat eigenlijk?
Maar dus, accordeon zou ik leren. Om u ervan te overtuigen dat ik het ding op z'n minst al een aantal keer ter hand heb genomen geef ik u twee audiofragmenten ter bewijs. Nee, beelden gun ik u nog niet :-)
Bij deze: zie mij hier eens gaan met mijn vorderingen! Eigenlijk vooral mechanisch beginnersgeluk, maar bon, er komt toch klank uit.
Op naar de volgende bladzijde!
En toen gingen we de living eens onder handen nemen. Het begon met 'we gaan hier gauw eens verven', maar evolueerde al gauw naar dit:
Nu goed, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het betere stopcontact- en aardingswerk klaarblijkelijk ook op de planning stond, maar dat dat gewoon nog niet tot Julies wereld was doorgedrongen. Nou ja, geen probleem. Extra stopcontacten: weest welgekomen!
En verven op een muur vol puttekes, dat is blijkbaar ook niet zo'n goed idee. Maar dankzij deze schitterende muurvulpasta zijn onze zijwanden weer biljartballenglad. Vonken gaat dat geven, ik zeg het u.
Nu gewoon hopen dat de temperaturen buiten niet té snel beginnen dalen, want een verwarmingssysteem met gedemonteerde radiatoren is nu ook niet echt je dat. Een eettafel zonder licht bij nader inzien ook niet, maar hee, eindelijk een goed moment om die bestofte kaarsen eens uit de kast te halen. En om een bavet om te binden. Nu ja, in 't donker vallen plekken toch niet zo hard op. Al een geluk.
En zo wordt Julies living dezer dagen bevolkt door verdwaalde kastjes, half geplamuurde schoorstenen en knetterende stopcontacten (dáárvoor dienen die afdekplaatjes dus). Even kamperen en vloeken ja (op onverwachts afbladderende plafonds bijvoorbeeld), maar één ding zeg ik u: het wordt een topliving jong, een topliving!
Julie ging nog eens een eettentje testen. Gewoon, omdat ze graag eet. De eer viel deze keer te beurt aan de Frietketel in Gent, een frituur die in en rond het Gentse grote bekendheid en een stevige vegetarische reputatie geniet. Zo spreken vaste klanten lovend over de vegetarische stoofvleessaus, hoewel Julie met haar simpel brein nooit begrepen heeft hoe stoofvlees vegetarisch kan zijn. Soit. Steek een plattelandsdochter, die opgroeide met stevige huiselijke kost en boterhammen met schellekes charcuterie in een dergelijk etablissement, en u weet dat het een boeiende combinatie oplevert.
|
© De Frietketel |
Meteen bij aankomst spotten we een rij wachtenden tot buiten, wat op een bepaalde manier een positief teken is. Net als de Tripadvisorplakker op het raam. Hier zijn mij duidelijk al massa's mensen voorgegaan, en zo te zien keerden de meesten tevreden terug. Eenmaal binnen was ik aangenaam verrast door de ruime keuze aan snacks, zowel regular als veggie. Maar omdat het bijna veggiedag was en omdat de mensen rondom mij er nogal groentenminded uitzagen, zwichtte ik onder de groepsdruk en durfde ik het toch niet aan om de huisgemaakte(!) balletjes in tomatensaus te bestellen. 'Doe mij maar de bamiballetjes en de krekelkroket,' zei ik alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Het verdict? Best lekkere bamiballetjes en een eetbare krekelkroket. Die helaas toch wat smaakloos overkwam. Weinig krekel te bespeuren ook. Als vulling vooral een soort champignonpasta met een lichte currytoets, omringd door een knapperig en vakkundig gebakken korstje. Zeker niet slecht, maar het miste pit. Toegegeven: ik had me mijn krekelmoment iets baanbrekender voorgesteld. Verder oordeelt de jury dat de frieten smaakvol en zeker niet vettig waren, maar eerlijk... is het fout van mij om te zeggen dat ik eigenlijk liever vettige frieten eet? Gebakken in ossenvet? Ja, beste veggie-politie, u mag me nu arresteren :-)
|
© De Frietketel |
Het pand zelf is dik oké, met een naar frituurnormen zeer aangename eetruimte, die met een combinatie van wit en hout erg Scandinavisch aandoet. Voor iemand die frituren associeert met barakken en neonreclame is dit een extreem stijlvol oord. En dat past perfect in het typische Gentse sfeertje van vlotte vogels ondereen. Goed bedacht, proper en prima uitgevoerd, maar zonder extra poeier. Net zoals de krekelkroket. Misschien vliegt er bij mijn volgende bezoek wel ergens een hoek af?
De Frietketel
Papegaaistraat 89
9000 Gent