Schema's zijn leuk, schema's zijn interessant. Vooral dit exemplaar.
Het komt uit The Huffington Post (klik
hier voor de volledige tekst), met de ronkende titel "Why Generation Y Yuppies Are Unhappy". Nu reageer ik meestal met enige scepsis wanneer weer de zoveelste generatie Alfa, Bèta of whatever wordt blootgelegd en geanalyseerd, maar het geval van de Generation Y Yuppies boeit me wel. In het artikel worden ze GYPSYs genoemd, ofte "Gen Y Protagonists & Special Yuppies". Amai zeg.
Meer dan een goed bekkende naam is het natuurlijk niet, maar het doet me wel denken aan Jelmer Jepsens analyse van het
dertigersdilemma. Je weet wel, het plotse besef dat je de lat te hoog hebt gelegd en er tegen alle verwachtingen in niet zo vlot over blijkt te kunnen.. Wat natuurlijk van alle tijden is, en waarschijnlijk gewoon deel uitmaakt van de definitie van 'dertiger'.
De hoogte van die lat, dat is natuurlijk waar het om draait. Vereenvoudigd tot ietwat simplistische wiskunde geeft dat als resultaat dat hoe lager de verwachtingen, hoe hoger het geluk. Valt inderdaad wat voor te zeggen, en in het bijzonder voor de zeer wijze raadgeving "Stop met denken dat je speciaal bent".
Moeilijk he? Voor ons wezentjes die steevast zijn opgevoed met het idee dat als we iets maar willen we het ook wel zullen kunnen, dat als we maar hard genoeg ons best doen ons talent wel komt bovendrijven. Er zal wel een klein grondje van waarheid inzitten, maar toch, die verwachtingen wat aanpassen en het ego een beetje laten krimpen, ik vind het best een bevrijdend idee.
Maar is het dan allemaal kommer, kwel en saaiheid? Bwahneen! Zeker niet als we de allerbelangrijkste raadgeving uit het hele artikel ter harte nemen: "Blijf ambitieus, negeer dat het gras aan de overkant altijd groener lijkt (damn you, Facebook) en durf springen. De rest komt wel goed." Als dat er niet boenk op is!
'Nog een laatste meute toeristen,' zie je deze dame half opgelucht denken, 'en dan is het dorp weer van ons.' En kan je haar ongelijk geven? De tol die je betaalt voor het wonen in een pittoresk dorpje op een nog pittoresker heuveltje kan soms hoog zijn: maandenlang kan je je straat dweilen met aangespoelde Duitsers, Nederlanders en Italianen. En de occasionele Belg natuurlijk. En allemaal willen ze het authentieke zuiderse leven ervaren, want dat staat zo in de reisgids.
Totdat de zon wat lager aan de horizon begint te staan, de boekentassen weer van stal worden gehaald en de autocars terug richting noorden vertrekken. Die paar onnozele kwieten in september neem je er dan nog wel even bij, het einde is toch in zicht. En met die gedachte in ons achterhoofd moeten we inderdaad afscheid nemen van zomer 2013: 'ndag en bedankt, 't is mooi geweest!
En jawel, we zijn er geraakt!
Dit onooglijke vissersdorpje heeft op een paar barakjes na niet veel om het lijf, maar dat is niet erg, want de zee is er helderblauw. En ze hebben er gefrituurde vis. Ook een pro, als je 't mij vraagt :-)
Maanden geleden, aan wat ik toen dacht dat het einde was van een lange, barre winter (wist ik toen veel dat er nog vlotjes een maand bijgekletst zou worden) maakte ik kwijlend plannen voor een
zomeruitstapje. Maandenlang uitkijken naar dat ene zonnige weekje, het lijkt bijna gênant.
En toch. Net dat maakt reizen in september zo heerlijk. Akkoord, je moet er lang op wachten, maar je hebt tenminste gedurende een lange tijd iets om naar uit te kijken. Want is dat niet een deel van de charme van reizen? Ik zou voor geen geld ter wereld willen ruilen met iedereen die nu de woorden 'terug aan het werk/naar school', 'opnieuw routine en boterhammen smeren' of 'miljaar het regent!' in de mond neemt.
Nee nee, onze gok was perfect: een zomer lang in eigen land vertoeven (en jawel, klimatologisch gezien was die dik in orde) en van zodra de herfst de kop opsteekt nog eventjes de teensletsen en bikini in een valies gooien voor een laatste week zomer. En dan mag de herfst komen, dan zijn we er klaar voor! Wildseizoen, weet je wel.
Noem mij gerust ouderwets, maar ik hou van papieren agenda's. Een smartphone-agenda die je met al je toestellen kan synchroniseren klinkt inderdaad geweldig handig, maar wat doe je als iemand je tijdens een telefoongesprek vraagt of 18 oktober, ik zeg maar wat, een geschikte datum is?
Daarom dus ben ik verslingerd aan papieren exemplaren. Misschien ook een heel klein beetje omdat ik nostalgisch ingesteld ben. Zo'n papieren agenda reist overal met je mee, ruikt en proeft op den duur naar al je bestemmingen (niet dat ik dat proeven al getest hebt, u begrijpt wel dat dat figuurlijk bedoeld is). Ik hou ook van het overzicht dat zo'n fysiek exemplaar biedt, van het feit dat je in een weemoedige bui eventjes kan terugbladeren of op een ambitieus moment - hola zeg - kan vooruitblikken op wat komen gaat.
Mijn keuze voor het concrete design verraadt dan weer dan ik een gewoontedier ben. Altijd rood. Ook wel omdat dat de enige kleur was die ik in de winkel kon vinden, de zwarte zien er vanbinnen anders uit. En prinsessenroze of kanariegeel ogen nu ook niet echt professioneel. Vandaar de keuze voor rood. Niets mis met een rood boekje, toch?
Acht tv is onlangs gestart met het fel bejubelde Girls, een soort jongere versie van Sex and the City, maar dan anders. Of zoiets.
De reeks is inderdaad het perfecte voer voor de SATC-fan, hoewel Girls klaarblijkelijk het tegenovergestelde wil zijn: hier geen blingbling, geen dure levensstijl waarbij je je constant afvraagt hoe die te permitteren valt door tweewekelijks een column te schrijven, geen topmodellen in de cast, geen high fashion en geen limousines. Hoe veel meer kan je van elkaar verschillen?
Maar toch draaien beide series in de fond natuurlijk wél om hetzelfde: een aantal meisjes/vrouwen probeert zich een weg te banen in de jungle van New York, en rara, dat is merkelijk boeiender dan op de markt van Scherpenheuvel rondwandelen, maar is natuurlijk allesbehalve gemakkelijk. Menselijke toestanden in grootstedelijke contexten: ik ben fan.
Vol verwachting vleide ik me dan ook in de zetel neer (voor een tv-dekentje was het net iets te warm, maar daarover hoor je mij niet klagen) voor de eerste twee afleveringen, die best aardig bleken. Maar toch bleef ik wat op mijn honger zitten. Girls werd aangekondigd als veel realistischer dan SATC, en dat is het zeker, maar die opvallende poging tot realisme zorgt er bij Girls dan weer voor dat het er in die richting te ver over is. Karikaturaal realisme, bestaat dat? De hoofdpersonages krijgen net iets te expliciet een irritant trekje of niet-flatterend figuur mee, wat na een halve aflevering wat zwaar op de maag begint te liggen. Maar goed, extreme middelmaat zou natuurlijk gewoon enorm saai zijn, en dat willen we al helemaal niet.
Dus ach, zo één keer per week een brokje aardig meisjesvoer (zoals de titel overduidelijk suggereert), dat af en toe een snedig stukje dialoog of grappige pointe bevat: wie kan daar nu tegen zijn? Mijn tv-dekentje ligt al klaar!
Jup, Julie had het nog steeds naar haar zin in
Lavazzaland. Wetenschap in combinatie met mooie landschappen levert een raar, maar boeiend beestje op. Gek ook hoe alle congresgangers op elkaar lijken: peinzend en een beetje schuchter. En met sandalen aan.
Alleen jammer dat de trein onderweg wat bokkig deed. Maar ach, het leverde best een mooi plaatje op.