Een duidelijke vorm van naïef optimisme anno 2013, maar gelukkig doet de juiste witbalans wonderen.Waardoor nu ook mijn interieur uit een gezellige Hemabrochure lijkt te komen, yes, doel bereikt. Met de verwarming op 25 kost het eigenlijk niet eens zo veel moeite om een beetje van zomer te spelen. Cocktails zijn binnen trouwens ook lekker. Iemand nog een ton zand op overschot om in mijn living uit te storten?
Regenweer, regenweer,... Niet echt het ideale onderwerp om lyrisch over te doen, maar we blijven dapper graven naar inspiratie. Een van de weinige voordelen van regenweer (buiten het compleet belachelijke en verwaarloosbare feit dat je geen storende zon op je computerscherm hebt) is dat je makkelijk bij mensen kan binnenkijken. Dat is dan weer op voorwaarde dat je je in mistroostig hondenweer buiten zou willen begeven, een kans die nu ook weer niet zo groot is.
Maar toch, als je om een of andere reden door regenachtige straten moet zwerven kan je veel meer observeren dan enkel grijze straattegels (waarvan er geregeld eentje los ligt en bij aanraking bijgevolg een opspattende waterhoos veroorzaakt en natte voeten oplevert, joy). Bij hardnekkig regenweer is het buiten zo donker dat de meeste mensen binnen hun licht aansteken, ook al is het half mei en midden in de dag (toch wel boehoe ja). En dat geeft je als natgeregende voorbijganger toch een klein pleziertje: lelijke livings spotten! Bloemenbehang, scheve muren, rommelkoten,... ze zijn er allemaal!
Dat is ook de reden waarom ik zeer veel stress heb wanneer ik bij vrienden ga verven. Gezien mijn aantal huizenkopende kennissen gestaag toeneemt, mag ik af en toe kwast en vod ter hand nemen om her en der een keuken of kinderkamer van een grondlaag te voorzien. Dat de mensen mij nog geen afwerkingslaag durven laten zetten vind ik overigens zeer verstandig en niet meer dan terecht, ik begrijp namelijk al te goed dat niet iedereen graag elke avond naar de tv én een slecht afgewerkte muur wil kijken.
Maar dus, als je in de gemiddelde living binnenkijkt, stel je vast dat veel mensen wel een blindelings vertrouwen hadden in hun vrienden. Wat vaak originele creaties oplevert, daar niet van. Maar esthetisch of rustgevend? Mijn verfstress is bij nader inzien nog niet zo onterecht :-)
Ikwilikwilikwil!
Gek toch hoe Hema er altijd in slaagt om met simpele dingen een instant sfeer van zonnigheid en vreugde te creëren. Zwakke zieltjes als ik zijn daar zeer vatbaar voor, niet in het minst omdat half het gamma afgewerkt is met bollen, strepen en iets te felle kleuren. Ja, dat vindt Julie wel tof.
Op regenachtige dagen als vandaag oogt zo'n brochure natuurlijk extra aanlokkelijk en tegelijk ook vreselijk irritant. Want, zomeravonden, hallo, waar zijn jullie? Mijn bloempotjes, slakommen en barbecuespiezen liggen al klaar, helaas gewoon in het rommelkot, waardoor ze allesbehalve uit een Hemabrochure lijken te komen. Maar wacht maar totdat ik al mijn attributen eindelijk naar mijn terras mag versassen, o ja. Dat gaat zelfs geen Instagramfilter nodig hebben om gezellig te lijken, dat gaat gewoon gezellig zijn. Santé!
Ik hou van steden op zondag. Want zondag in de stad, dat is het moment dat een aangename leegte zich van de straten meester maakt, zonder desolaat te zijn. Meer een 'wij zondagsrakkers ondereen' soort van sfeertje. Zondag is de dag waarop suburbia haar grenzen uitrolt tot op de plaatselijke grote markt, zonder daarbij een hard gemarkeerde grens over te moeten. Fermettes en brasserieën vloeien vrolijk in elkaar over, en niemand vindt dat erg.
Zo'n dagen zijn zalig. Ze krijgen mij zelfs zo ver dat ik mijn fiets uit de garage trek en lustig richting centrum begin te pedaleren (de volledigheid gebiedt mij echter te zeggen dat ik de bus wou nemen wegens te veel tegenwind en een te grote kans op regen, maar de bus bleek niet te rijden wegens een wielerwedstrijd, o ironie). Verlaten winkelstraten, een beetje windowshoppen, zwalpend een kind ontwijken,... aaaah, dat zijn de dagen.
Perfect ook voor een bezoek aan het museum, want het lome zondagsbrein moet gevoed worden, elke dag opnieuw. Temidden van keurig gecoiffeerde vijftigers en cultuurminnende bobo's met dikke brillen, en vooral ook in het gezelschap van Florian, Elias en Kato. Wat leuk zeg, dat het museum de leuze 'met de paplepel ingieten' erg letterlijk neemt. Volksopvoeding anno 2013, het heeft een strak jasje. Alleen jammer dat Jordy en Kenneth er niet bij konden zijn.
Een paar uur en een smoothie later pedaleerde ik terug naar mijn veilige voorstedelijke haven, net op tijd voor de start van de volgende wolkbreuk. Schoenen uit, cafetière aan en jup, instant voldoening. Missie geslaagd.
Login, het reportageprogramma op Canvas, wijdde onlangs een item aan het fenomeen bloggen. Of toch aan succesvolle blogs. Julie leerde bij.
Na het aanschouwen van de reportage leek de boodschap mij duidelijk: je kan een succesvolle blog bezitten die veel geld in het laatje brengt, maar dan moet je je richten op een trending topic, liefst mode of fiscaliteit. Nou zeg, laat dat net mijn specialiteiten zijn.
Tijd dus om een thematische switch door te voeren en me vanaf nu te buigen over de laatste sjakossencollectie of de recentste trends in steunzolenland. Verder dan één filmpje over sjaals knopen ben ik jammer genoeg nog niet geraakt, waardoor enige zin voor realiteit mij doet beseffen dat bovenstaand plan bij voorbaat gedoemd is te mislukken.
Fiscaliteit dan? Gezien mijn financiële transacties zich doorgaans beperken tot bescheiden huis-, tuin- en keukenuitgaven, en vermits ik een enorme fan ben van tax-on-web (gewoon op OK klikken en klaar is die belastingsaangifte, zonder dat je precies weet wat je juist hebt aangegeven), vrees ik dat mijn goedbedoeld financieel advies ook niet echt hoge toppen zou scheren. Hoewel het me toch ook zeer cool lijkt om een beurscrash te veroorzaken door wat slechte beleggingstips in het rond te strooien. Gnigni.
Meestal komt er dan iets over schoenmakers en leesten zeker? Het zoveelste oubollige maar o zo juiste spreekwoord in ons lexicaal jargon heeft inderdaad gelijk: Julie beperkt zich beter tot verhaaltjes vertellen over de Dingen des Menschen, al dan niet gekruid met enige vakidiotie en beroepsmisvorming. Het lijkt me vooral ook een veiligere optie, vrij van economische crisissen en arrestaties door de modepolitie. Dus Menschen, als ik ooit over sjakossen of obligaties begin, hou mij tegen, echt waar, hou mij tegen. Mijn inkomsten zal ik wel op een minder trendgevoelige manier genereren ;-)
Jouw thuis! De authentieke Franse keuken! Echte Belgische stoemp! Ik begin nogal te kwijlen als ik dit prentje zie. Het gaat om drie verschillende etablissementen waar je terecht kan voor een hartige portie traditioneel eten overgoten met een saus van gezelligheid. En gezien ik deze drie nogal snel heb gevonden, bestaan er ongetwijfeld nog massa's meer.
Zeg maar vaarwel aan het klooien met eetstokjes wanneer je een bal sushi naar binnen probeert te keilen bij de Japanner, neem maar afscheid van de amuses bouches die je stilaan in elke brasserie vindt en stop ook maar met handmatig zure pannenkoeken te rollen bij de Ethiopiër. Vanaf nu eten we terug stevige stoemp of coq-au-vin, en om het ons gemakkelijk te maken doen we dat gewoon met mes en vork. En als we toch gemorst zouden hebben krijgen we een stevige stoffen servet om alle drets vakkundig van de tafel en onszelf te verwijderen. Iedereen content.
Een oprechte tafelklungelaar als ik kan alleen maar blij zijn met zo'n evolutie, maar vreest tegelijkertijd dat een indigestie ten gevolge van teveel geruite tafellakens en ouderwetse stoofpotjes niet lang op zich zou laten wachten. Maar nostalgie is in en gepimpte tradities bieden ons een veilige haven, dus tarten we het lot en schransen we totdat de indigestie aanbreekt. Ik blijk zelfs volledig hip en trendy, getuige mijn eigen virtueel behangpapier. Joepie zeg!
Hoera of helaas? Een beetje van beide dan maar. Zolang je mag boeren aan tafel vind ik het allemaal prima.
OK Go met Here It Goes Again. Daar word ik dus blij van.
Vier kerels die drie minuten lang georkestreerd rondspringen op loopbanden, het blijft geweldig goed!
Het nummer mag dan al van 2005 zijn, ik vind het een instant classic. Waarschijnlijk ligt dat aan de ijzeren wet die stelt dat je altijd blijft luisteren naar muziek uit de periode dat je twintig was en dat je alles wat erna komt nogal waardeloos vindt, met als gevolg dat je alles uit jouw fantastische periode gaat klasseren als 'tijdloze hits'. Daar valt natuurlijk wat voor te zeggen, want ook in 2005 werden er ongetwijfeld heel wat gedrochten geproduceerd die ten onrechte het label 'tijdloos' kregen.
Maar bij deze is het echt echt waar, 't is een instant classic, nah. Soms mag je een ijzeren wet toch met enige souplesse interpreteren, niet? Zeker als het om huppelende jongens op loopbanden gaat.
Mademoiselle Julie soigneert haar gasten graag en brengt hen verhalen over de Dingen Des Menschen, met focus op food, travel en alles wat mooi is. Kom binnen en zet u!