Ik beken, ik lees al eens speelgoedcatalogi. Niet omdat ik een leger kinderen van nieuwe hebbedingen wil voorzien of omdat ik zelf per sé een nieuw poppenhuis wil, maar gewoon, omdat ik dat best gezellig vind. In deze tijd van het jaar is er toch geen ontkomen aan, je kan er dus maar beter even door bladeren om mee te zijn met de trends van het moment. Opvallend hoe prinsessenroze, jongensblauw en rood-groene kersttinten mekaar al jaren aan een stuk afwisselen, elke bladzijde duidelijk voor haar specifieke doelpubliek ontwikkeld. Gek ook hoe die dingen vol staan met attributen om van volwassentje te spelen. Of om u in een trol te verkleden. Of een combinatie van beide. Nog gekker ook hoe we het op latere leeftijd net andersom willen. Volwassentje spelen? Saaaaai!
Deze tijd van het jaar is, naast het bovenvermelde verwerken van massa's catalogi, ook het typische moment waarop het echt koud wordt en je terug moet wennen aan tocht op het perron (handschoenen: check!), snotneuzen en wegwapperend haar. En wat er op zo'n momenten al wel eens gebeurt is dat je, door iets te dicht bij de wachtende medemens aan te leunen in de hoop hem of haar als windscherm te kunnen gebruiken, ongevraagd conversaties begint af te luisteren. Niet dat het een gewoonte is, het gebeurt gewoon. Echt waar.
Deze keer viel de eer te beurt aan een groepje studenten op weg naar huis, waarvan een aantal leden zich klaarblijkelijk verwonderde dat tram 2 er weldra aankwam, o horror! Het strakke plan was reeds uitgetekend: eerst studeren, dan carrière maken, eerste kind op 28, tweede en allicht laatste kind voor de 30. 'Want,' zo verklaarde de door mij afgeluisterde mede-treinreizigster, 'tram 3, dat moet erg zijn, dat is pas oud!' Een kleine stilte maakte zich meester van de coupé, mijn maag begon wat ongemakkelijk te draaien, ik schuifelde wat met mijn fluoblauwe sneakers en keek even achterom: die zagen er allemaal zo veel deftiger en ernstiger uit dan ik!
Dus weet je wat? Ze mogen het hebben, hun ernst en nest kinderen. Ik was dan ook zeer blij toen ik één halte later al van de trein mocht stappen om een gezellig avonduitstapje te maken, terwijl zij - hoe saai! hoe volwassen! - recht naar huis gingen. Net goed. Leve tram 3, ik kan niet wachten!
2 Comments