|
De Standaard - 29 juli 2013 |
In de krant las ik dat er een klein drama plaatsvond in Frankrijk. Ik citeer:
"Zondag zijn zeven zwemmers verdronken in het Zuid-Franse Hérault. Drie anderen zijn naar het ziekenhuis overgebracht. De zuidoostelijke wind waaide hard over de Middellandse Zee. Ondanks waarschuwingen zijn veel mensen toch in zee gaan zwemmen."
Ik weet dat het onmetelijk flauw is van mezelf en getuigt van weinig goede smaak, maar ik vond het veelvuldig gebruik van deze zzzzoemende alliteraties wel enig poëtisch cachet bijbrengen aan de tekst. Wat uiteraard niet wegneemt dat het aantreffen van zeven verdronken zwemmers allesbehalve een heuglijk feit is.
Voor ik nu finaal van platvloersheid beschuldigd wordt: laten we het op de warmte steken, naar 't schijnt begint je brein daarvan te smelten. Wat ik alleen maar kan beamen.
In tijden waarin Facebook vol staat met zonnige en sadistische vakantiefoto's, waardoor het alsmaar moeilijker wordt om ijverig verder te werken zonder lonkend naar buiten te kijken, deze wijze raad: hou het hoofd koel, darlings!
Het festivalseizoen draait op volle toeren, waardoor je in deze tijd van het jaar elk weekend ergens wel een openluchtconcert kan meepikken met een frietje in de hand. Tof jong!
Alleen kom ik tot de vaststelling dat ik tegenwoordig vooral eendagsfestivals blijk te frequenteren, terwijl die eigenlijk gericht zijn op een publiek van middelbare leeftijd, een groep waar ik nu nog niet bepaald toe hoor. En toch gebeurt het. Met mijn intrede op dergelijke weides haal ik de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden, maar ach, iemand moet de statistieken toch een beetje in de war sturen? Ik ben proper op mijn eigen en consumeer af en toe een drankje, de organisatie kan alleen maar blij zijn met een klant zoals ik.
De mensenspotter in mij is op dergelijke evenementen dan weer blij met de enorme variëteit aan vreemde sujetten en voorwerpen. Strandstoelen, luchtmatrassen, ligbedden,... het mag allemaal mee de wei op!
En dat geeft zeer schone taferelen:
Een dergelijk festivalconcept heeft natuurlijk wel een aantal niet te versmaden voordelen: je kan je tegoed doen aan festivalgeneugten zoals Vietnamese loempia's en plat bier, terwijl je nadien gewoon lekker in je frisse bedje kan kruipen. En het tentzeil dat je vroeger gebruikte voor het echte kampeerwerk kan je nu gewoon als picknickdekentje over de heilige grasmat draperen. Een beetje zoals je handdoek leggen aan het zwembad, met dezelfde drama's als iemand 'm komt inpikken tot gevolg.
In plaats van platte pizzaborden of leeggespoten waterballonnen kom je op een eendaags festival veeleer een platgestampte Standaard of vertrappelde leesbril tegen, maar verder zijn er nu ook weer niet zoveel verschillen. Het publiek is wat tammer en trager en laat wat meer ruimte ('O wee als er iemand op mijn tenen trapt of in mijn nek ademt'), maar laat zich verder net als dochter- of zoonlief ogenschijnlijk graag eens stevig gaan. Jup, de lallende zatlap is van alle leeftijden. Wat zeg ik, die is vaak veel hardnekkiger eens ie de 40 gepasseerd is, alsof de grenzen opnieuw moeten worden afgetast.
't Is slim gezien, zo'n tuinfeest voor midlifers. Een perfecte opvulling van de kloof tussen de grote festivals en seniorenbals. Maar voor ik op die laatste te zien zal zijn moeten er nog heel wat jaren verstrijken, dat gaat echt nog lang duren. Echt. Nog. Lang. Eerst een rollator kopen.
Helemaal klaar voor de start van het seizoen! Wanneer mag het plastiekje eraf?
Jeuj, het ideale gerief voor een - letterlijk - on the rocks. Smelt niet, lengt je drankje niet aan en ruikt niet naar muf plastic. Driewerf hoera, zo'n ijsblokjes wil ik ook wel.
Shoebidoewaaaaa. Omdat een mens zich al eens in het nieuw mag steken.
De zomer is in het land. Toch al zeker wat de kalender betreft. Want ook al geloven we allemaal graag dat we volstrekt individuele keuzes maken, begin juli valt altijd enorm hard op dat het tegendeel het pleit wint, wanneer we met z'n allen als een blok richting dezelfde bestemmingen beginnen laveren. Straten en kruispunten worden verlaten, Brussels Airport moet een tandje bijsteken, de NMBS legt extra treinen in naar toeristische oorden en... de wegenwerken starten.
Dat laatste is een noodzakelijk kwaad waar ik als eco-zondaar niet op mag sakkeren, ik draag namelijk zelf bij aan het in het in vernieling rijden van asfaltlagen en het verslijten van viaducten. Die dingen moeten opgelapt worden, en dan moet dat maar in de zomer, da's logisch. Daarom neem ik dezer dagen gezwind de trein, wat ideaal is als je dringend een boek uit te lezen hebt wegens onverbiddelijke reminders vanuit de bibliotheek. Glijdend door het landschap een verhaaltje degusteren, 't is zo slecht nog niet.
Begin juli vind ik het ook steeds mooi om zien hoe de spanningsboog op het werk wat begint af te nemen, hoe de broekspijpen al eens worden opgerold en de middagpauze met de collega's wat langer duurt. Of hoe je mekaar op maandag met een lichtjes verbrande kop begroet en niet eens moet vragen hoe het weekend was, want je aanblik verraadt al dat halfbewolkte dagen kleine maar zeer fijne venijntjes zijn.
En dat zijn heerlijke tijden. Op het ritme van de zomer toch productief proberen zijn is niet gemakkelijk, maar ik waag me graag aan de oefening. Af en toe een zonnebad of ijsje tussendoor en dat lukt prima. Let the good times roll!