Sunday suburbia

Ik hou van steden op zondag. Want zondag in de stad, dat is het moment dat een aangename leegte zich van de straten meester maakt, zonder desolaat te zijn. Meer een 'wij zondagsrakkers ondereen' soort van sfeertje. Zondag is de dag waarop suburbia haar grenzen uitrolt tot op de plaatselijke grote markt, zonder daarbij een hard gemarkeerde grens over te moeten. Fermettes en brasserieën vloeien vrolijk in elkaar over, en niemand vindt dat erg.

Zo'n dagen zijn zalig. Ze krijgen mij zelfs zo ver dat ik mijn fiets uit de garage trek en lustig richting centrum begin te pedaleren (de volledigheid gebiedt mij echter te zeggen dat ik de bus wou nemen wegens te veel tegenwind en een te grote kans op regen, maar de bus bleek niet te rijden wegens een wielerwedstrijd, o ironie). Verlaten winkelstraten, een beetje windowshoppen, zwalpend een kind ontwijken,... aaaah, dat zijn de dagen.


Perfect ook voor een bezoek aan het museum, want het lome zondagsbrein moet gevoed worden, elke dag opnieuw. Temidden van keurig gecoiffeerde vijftigers en cultuurminnende bobo's met dikke brillen, en vooral ook in het gezelschap van Florian, Elias en Kato. Wat leuk zeg, dat het museum de leuze 'met de paplepel ingieten' erg letterlijk neemt. Volksopvoeding anno 2013, het heeft een strak jasje. Alleen jammer dat Jordy en Kenneth er niet bij konden zijn.

Een paar uur en een smoothie later pedaleerde ik terug naar mijn veilige voorstedelijke haven, net op tijd voor de start van de volgende wolkbreuk. Schoenen uit, cafetière aan en jup, instant voldoening. Missie geslaagd.

2 Comments