Hahaaaaa, eindelijk is het zo ver!
Toen ik eind september weigerde het begin van de herfst te aanvaarden, besloot ik geheel tegendraads om zonnebloemen te zaaien. Ik was er van overtuigd dat die op korte tijd flink zouden groeien, zeker als ik ze mooi aan het raam zou zetten.
Intussen heb ik de natuurwetten al iets beter gesnapt en aanvaard, maar toch ben ik mijn zaaisel volop blijven steunen, aanmoedigen en besprenkelen. En kijk, mijn toegewijde zorgen worden beloond! Alleen snap ik nog altijd niet waarom de ene plant sneller groeit dan de andere, da's zo zielig voor het kneusje van de pot.
En net toen ik een miniscuul vreugdedansje wou inzetten om dit prille begin van de lente te vieren, werd ik weer met de wisselvallige voeten op de grond gezet...
Sneeuw en zonsondergangen, op esthetisch vlak scoort het lang niet slecht. Maar ocharme mijn bloempjes, al helemaal de kluts kwijt nog voor ze goed gelanceerd zijn! Hoewel ik natuurlijk zelf voor een groot deel de oorzaak ben van hun klutsenkwijtzijn, met mijn tegendraads gezaai en zo. Mag je bloemen eigenlijk epo geven?
2 Comments